December 2005
{noapplemobile}{pgcooliris id=4|width=530|height=300}{/noapplemobile}
{applemobile}
Meer foto's zijn te vinden op het fotodeel van de site{/applemobile}
In 1982 ben ik voor mijn werk, bij de Ned. Gasunie uitgezonden naar Thailand, voor ‘n “Gasunie-project”. Ik heb daar toen 3 weken gewerkt en alleen maar met dat project bezig geweest. Geen enkele vrije dag gehad, lange dagen gewerkt, en op de laatste dag had ik om 12.00 uur ’s middags ’n afsluitende vergadering in Bangkok, en ’s nachts om 24.00 uur ging mijn vliegtuig, retour naar Nederland. ’s Middags, na die vergadering heb ik in Bangkok enkel ’t koninklijk paleis en zijn tempels, met de “Emerald Budha”, gezien. Verder heb ik toen niks van Thailand gezien, als alleen de plekken waar de gasleidingen gelegd werden. Ik heb daarna altijd zoiets gehad, van : Hier kom ik nog ’n keer terug, om ook iets van dat mooie land te zien. Maar, alle vrije tijd, en vacanties daarna hadden wel iets met schermvliegen te maken. Vorige winter 2004/2005 zat ik met ’n schouder-blessure, en toen kon ik toch niet vliegen. Dus was de keuze snel gemaakt. Nu naar Thailand. Ik boekte bij ’n reisbureau ’n grote rondreis, en ben toen ’n kleine 4 weken door heel Thailand heen getrokken, van Noord naar Zuid, van Oost naar West. Met vliegtuig, trein, bus en boot.
In 1982 ben ik voor mijn werk, bij de Ned. Gasunie uitgezonden naar Thailand, voor ‘n “Gasunie-project”. Ik heb daar toen 3 weken gewerkt en alleen maar met dat project bezig geweest. Geen enkele vrije dag gehad, lange dagen gewerkt, en op de laatste dag had ik om 12.00 uur ’s middags ’n afsluitende vergadering in Bangkok, en ’s nachts om 24.00 uur ging mijn vliegtuig, retour naar Nederland. ’s Middags, na die vergadering heb ik in Bangkok enkel ’t koninklijk paleis en zijn tempels, met de “Emerald Budha”, gezien. Verder heb ik toen niks van Thailand gezien, als alleen de plekken waar de gasleidingen gelegd werden. Ik heb daarna altijd zoiets gehad, van : Hier kom ik nog ’n keer terug, om ook iets van dat mooie land te zien. Maar, alle vrije tijd, en vacanties daarna hadden wel iets met schermvliegen te maken. Vorige winter 2004/2005 zat ik met ’n schouder-blessure, en toen kon ik toch niet vliegen. Dus was de keuze snel gemaakt. Nu naar Thailand. Ik boekte bij ’n reisbureau ’n grote rondreis, en ben toen ’n kleine 4 weken door heel Thailand heen getrokken, van Noord naar Zuid, van Oost naar West. Met vliegtuig, trein, bus en boot.
Maar, je bent “Vlieger” en ’t bloed kruipt, waar ’t niet gaan kan. Je ontdekt, dat daar toch ook “vliegplekken” zijn. En dan ? Ja, dan ga je natuurlijk ’n keer terug, en dan met je chuutje. En dat was afgelopen December en Januari. Alles uitgeprint, wat er aan vliegplekken op internet stond, en dan heb je ’n stel plaatsen in je kop zitten, Petchaburi en Chumpon. Die andere plaatsen is te ver weg, want Thailand is ook ’n groot land. En zoveel vliegplaatsen zijn er niet, ’t is er allemaal onbekend. Bij die vorige rondreis had ik er met enkele Thais kennis gemaakt, en ook over vliegen ge-had. Natuurlijk was dit voor hun onbekend, maar zij wilden mij wel helpen, als ik terug kwam. Met deze mensen ’n heel jaar contact gehouden en nu in December stonden zij mij dan ook op te wachten. Na enkele dagen in Bangkok zakte ik af naar Hua Hin. Deze kustplaats zou mijn uitvalsbasis worden. Hier weer hernieuwde kennismaking en daarna de eerste voorbereidingen voor ’t vliegen. De eerste vliegplek zou Petchaburi worden, zo’n 80 km ten noorden van Hua Hin. Die eerste vliegdag daar, Vrijdag 23 December, zijn we vertrokken met ’n vol taxibusje, want iedereen moest dat “vliegen” zien. Maar goed, dat er ’n busje vol Thaise mensen was, want, hoe ga je daar de weg vragen, als je zelf geen Thais spreekt ? En dat was toch wel nodig, om de weg te vinden. Want alle wegwijzers, met Paragliding, die waren allemaal weg. Maar na veel vragen kwamen we dan toch bij de “Khao Dan” oftewel, de Berg Dan. ’n Hele moeilijke weg naar boven. ‘n Kiezelweg, en helemaal uitgedreven. Boven was er ’n oud hutje, ‘t “clublokaal”, met de startplaats-beheerder. ’n Oud mannetje, die ’t startgeld van 100,- Baht (2,- Euro) in ontvangst nam. ’t Was ’n goede, ruime startplaats, en er stond ook ’n goede windzak, en enkele lintjes. Die eerste vlucht had ik natuurlijk helpers genoeg. Ze moesten wel allemaal mee op de foto, en allemaal mee de chute vasthouden. Maar toen ik echt vertrok bleven ze toch uit de buurt. ’t Was toch wel spectaculair, voor hun.
De berg was 300 meter hoog en er was niet veel wind, dus ik was ook redelijk snel beneden. Even later kwam er ’n heel busje Thaise mensen naar beneden, die ‘n “wereldwonder” gezien hadden, allemaal even enthousiast. In de volgende dagen ben ik er om de andere dag gaan vliegen, en ik heb er in totaal 30 vluchten gemaakt. Deze varieren van weinig wind tot ’n hele pittige wind, om meer dan ‘n uur te soaren. En natuurlijk allemaal precisie-landingen, als training voor de pre-W.K. in Februari, in Litouwen.
De groep Thais, die elke dag met ’t busje meeging varieerde, want iedereen moest wel ’n keer mee. Er kwamen zelfs mensen, die meer dan ’n uur moesten rijden om mij ’n keer te zien vliegen. Dit maak je thuis natuurlijk nooit mee, want daar is dat allemaal maar heel gewoon.
Wat mij wel ’t meest aansprak, dat was, dat er elke keer voordat we de berg naar boven reden, dat busje stopte bij ’n Budha-tempeltje, en dat al die Thais daar eerst gingen bidden. Toen ik vroeg, of dit gewoon ’n dagelijks gebed was, kreeg ik te horen : Ja, maar er wordt ook voor jou gebeden, voor ’n goede wind, dat je goede vluchten hebt, en weer goed beneden komt.
Dit zie ik b.v. in Sillian nog niet gebeuren. Daar zijn ook kapelletjes, maar daar bidden ze niet voor mijn vluchten. Ik ben ook nog naar ’n andere startplek geweest, in Chumpon, maar dat was zo’n 320 km rijden van Hua Hin. Daarbij was de startplaats op die berg, ook 300 meter hoog, alleen maar te voet te bereiken, en maak je daar dan ook 3 vluchten op een dag, dan heb je goed getraind. En dan moet je nog 320 km terug rijden. Daarbij was er al lang niet meer op die startplek gevlogen, alles was dicht gegroeid. Ik heb daar maar 5 vluchten gemaakt. Landen was daar op ’n palmplantage, tussen de kleine palmboompjes door. Maar ’t vliegen in Petcha-buri is voor herhaling vatbaar. ’n Volgende vakantie is hiervoor alweer gereserveerd. De start-plaats-beheerder in Petchaburi vond ’t wel interessant, als er meer Hollanders naar “zijn” plek kwamen.
Dus, wat let je. Vliegen in Thailand is wel wat anders, dan ’n week Sillian ! ! !
Huub Coumans.